De afgelopen dagen zag ik voor de zoveelste keer een documentaire
over de verschrikkingen van de concentratiekampen in WO II.
Het blijft mij bezig houden, met name de gruwelen tegenover het joodse volk:
“Hoe heeft dit allemaal in die mate kunnen gebeuren…?”
In onze bidstond las iemand Ezechiël 37 : 1 – 14.
De Here toonde de profeet het dal met dorre doodsbeenderen;
dan profeteert hij daarover, in opdracht van God.
Wonderlijk: niet de Here profeteert, maar Ezechiël moet dan doen !
Dan gebeurt het dat alles tot leven komt … op het Woord dat de profeet spreekt.
Dit gedeelte wijst o.a. op het geestelijk ontwaken van Gods volk; maar …
toen ik deze woorden meelas, kwamen mij ook de beelden van de docu voor ogen die ik deze week weer had gezien … al die dorre, dode beenderen die met een bulldozer werden ´opgeruimd´ in de massagraven van de gruwelkampen.
Opeens werd ik zo blij !
Ik wist: de duivel heeft niet het laatste woord over al die mensen die daar omkwamen. Zij zijn Gods eigen, uitverkoren volk, waarmee Hij een verbond heeft gesloten en Hij – en niemand anders – heeft het laatste Woord over hen.
Persoonlijk geloof ik – weet ik – dat God hen zal opwekken en tot leven zal brengen op ´de grote dag´, zelfs vanuit hun as !
Hij kende hen persoonlijk en heeft hun gebeden gehoord, hun lijden en tranen gezien en Hij weet wat er in hun hart is omgegaan tijdens die afschuwelijke jaren.
Hij zal over hen oordelen naar ´recht en gerechtigheid`,
want Hij spreekt het laatste Woord over hen en niemand anders.
Wat een hoop en troost, dit te weten en …
wat een herleving zal dàt zijn !