Nog niet eerder had ik zo’n kerstfeest als in december 2015.
Eerst de fijne geboorte-viering in onze gemeente van Jezus, de Zoon van God,
met een spel waarin alle leeftijdscategorieën meespeelden.
Mijn gedicht ‘De kribbe – de mens’ mocht daarin ook een plaatsje hebben.
Daarna het gezamelijke koffiedrinken en een gezellige lunch samen met
buurtbewoners die de dienst ook bezochten.
Thuisgekomen bad ik: “Heer, laat mij een kribbe zijn vol van U, het Levende Brood,
om uit te kunnen delen” (zie het genoemde gedicht).
Voor de tweede Kerstdag had ik een keuze moeten maken:
of de uitnodiging aannemen voor een gezellig familie-diner met
zo’n acht volwassenen en hun kinderen –
of bij iemand eten die ook alleen is en die verder geen bezoek zou krijgen
gedurende deze ‘drie kerstdagen’.
Ik koos voor het laatste.
Mijn gastvrouw had ook een buurman uitgenodigd die veel voor haar doet,
maar die niet zo’n goede reputatie heeft, zacht uitgedrukt.
Ik dacht: ‘Moet dat nou ?’ – maar ook: ‘Wie weet waar het goed voor is’.
Voor het eten baden mijn gastvrouw en ik stil om een zegen; de buurman niet.
“Wat heb je nu gebeden en waarom bid je niet hardop ?” vroeg hij mij daarna.
Omdat ik niet de gastvrouw was natuurlijk; verder mocht hij weten dàt ik en wàt ik
ook voor hem bad: o.a. voor zijn herstel, maar vooral voor de redding van zijn ziel.
Hij is n.l. ernstig ziek; denkt en spreekt veel over sterven en het hiernamaals.
Al met al resulteerde het hierin dat hij tijdens de maaltijd maar vragen bleef stellen
over God, over de Bijbel, geloof en twijfel, verschil tussen andere religies en
ons geloof in Jezus Christus, over huwelijk en liefde, schuld en genade,
God tegenover de duivel, enzovoort …
Maar liefst twee en een half uur lang mochten we hem antwoorden en vertellen over
de grote liefde en genade van God voor alle mensen, geopenbaard in Jezus Christus.
Hij luisterde met aandacht en zei telkens:
“Dat is aannemelijk”, “Mee eens…”, “Daar ga ik over nadenken”.
Al vaker had hij ons verteld dat hij, als hij langs een kerk in zijn wijk liep of fietste,
telkens werd herinnerd aan zijn zonden. Dan hoorde hij een stem in zijn binnenste
die zei: “Je bent weer verkeerd geweest…”.
“Van wie is die stem toch ?” vroeg hij nu en we zagen daaraan hoe God al lang
bezig was met hem en hij moest dit ook toegeven.
Wat een voorrecht dit te mogen meemaken … op een kerstavond !
We waren zo dankbaar !
Naar huis gaande dacht ik aan mijn gebed om een kribbe te mogen zijn
die Levend Brood zou kunnen uitdelen.
Het is genade dat de Heer dit gebed zo snel verhoorde en alles zo had geleid,
mede door de uitnodiging van mijn gastvrouw.
Wat een kerstgeschenk voor ons …… om nooit te vergeten !