Het wordt me wat duidelijker wat de oorzaak waarschijnlijk is van de
vogelburen-onenigheid.
Vanmorgen ging overbuurvrouwtje op de grond onder onze nestboom zitten;
ons vogelmannetje ging op haar af en ja hoor: daar kwam de overbuurman
met wild gekrijs en joeg zijn vrouwtje en de rivaal uit elkaar.
Dat was niet geoorloofd, begrijpelijk.
Later zat het stel weer knus samen in de rustboom op hun eigen tak.
Zoiets heb ik eerder meegemaakt toen ik in mijn vorige woning vogeltjes had.
Links op de vensterbank een paartje, rechts in de hoek een mannetje
dat alleen was (gekregen van iemand). Hij kon zo mooi zingen !
Het vrouwtje was zo enthousiast dat ze telkens aan de zijkant van de kooi
ging hangen om hem (goed te horen en …) te zien.
Haar eigen mannetje werd dan zo boos dat hij haar wegjoeg;
vloog dan steeds over haar heen, want dan mocht ze even niet naast hem
op het stokje zitten, maar moest voor straf een poosje op de kooi-bodem blijven staan met de pootjes in het zand, totdat zijn boosheid was geweken.
Vermakelijk om te zien.
Dat gebeurde regelmatig, totdat – ach ! – het zangertje zijn leven liet …
Toen werd het stiller in de kamer – helaas !
Een soortgelijk gebeuren herhaalde zich dus vandaag in onze tuin.
Tja, ook in het vogelleven speelt jaloezie kennelijk een rol …