Nadat mijn belastingpapieren (onder toezicht) waren ingevuld door twee studenten van de Haagse Hogeschool, even koffie-drinken in de enorme hal waar honderden studenten kris-kras door elkaar liepen op weg naar hun doel,
wat dat dan ook was, bijna allemaal met hun onafscheidelijke mobieltje.
Ik dacht nog even na over de reakties op mijn aftrekbare-giften-lijst, waar, met name de supervisor, nogal lacherig en geringschattend over deed, toen hij nadere uitleg vroeg over het soort instellingen die op de lijst stonden.
De meeste namen gaven eigenlijk al voldoende aan.
“O, ik begrijp het al – het is allemaal christelijk en evangelisch, je kent dat wel …”,
zei hij tegen de twee studenten, die ook wat meelachten …
Maar … toen hij weg was zei de meisjes-studente: “U gaat naar de kerk, hè ?
Ik ben ook een keer ergens in een dienst geweest, maar dat was niet goed daar: het leek wel een sekte, zo streng ! Mag ik weten naar welke gemeente u gaat ?
Waar is die ?”
Weg was haar gevoel van ‘zich generen’. Ze was zoekend, dat was duidelijk en
ik bid dat ze het verlangen verder behoudt om God te zoeken en dus te vinden.
Heb haar alle info gegeven waar ze om vroeg en mocht haar vertellen dat de gemeente als een familie behoort te zijn, waar je je thuis en veilig voelt, waar hulp en liefde aanwezig is.
Onder het genot van dat kopje koffie overviel mij een gevoel van verdriet, want
ik vroeg mij af:
“Hoeveel, of hoe weinig van al deze jonge mensen kennen de Here Jezus ?”
Ze lopen of rennen hier rond met hun idealen en dromen over de toekomst, maar wie kennen Hem werkelijk, van Wie wij de dag daarvoor in de kerk samen zongen bij het Heilig Avondmaal:
“Heilig Lam van God, heilig Lam van God,
dat de zonden der wereld droeg …” –
ook de duizenden zonden van de jonge mensen die misschien nog nooit van Hem hebben gehoord, of die Hem afwijzen, terwijl er geen andere Naam aan ons
gegeven is door Wie wij behouden kunnen worden.
Ik heb daar met tranen in mijn ogen gebeden:
“Heer, ontferm u over hen … en ook over dat zoekende meisje !”.
Wat een wonderlijke ontmoeting toch weer …