Het waaide hier hard vandaag en de eksterparen vonden weinig tot geen rust
in de gezamelijke uitrustboom.
Hun evenwicht werd daar continu op de proef gesteld; geen gunstige positie om de ruzies – die onverminderd voortduren – in de boom uit te vechten.
Nee, dat werd opeens ‘down under’ gedaan, heel ordinair en nog nooit eerder gezien: met z’n vieren midden op de straat; daar heb je alle ruimte en sta je tenminste stevig genoeg om eens flink aan te vallen en van je af te bijten.
Ik zie wel dat ons paartje niet alles meer slikt van de overburen.
Ze gaan, net als laatstgenoemden, nu ook rakelings langs of over de overburen heen vliegen, zeg maar ‘scheren’, gewoon om te pesten. Tja, dàt roept reakties op.
Ik hoop dat er gauw een einde komt aan dit gedoe.
Het is voor beide partijen niet leuk meer; ook niet om dit alles aan te zien …
je wordt er gewoon moe van; en dat net voordat de babies komen …
O wonder: in de avonduren is de wind gaan liggen en zaten de echtparen
een hele tijd tevreden met z’n vieren in de rustboom, ieder op de eigen tak, alsof er niets was gebeurd; neuzen, pardon, snavels in dezelfde richting: noord-oost.
Later gingen ze zelfs alle vier nog aan de slag met het verzamelen van kleine, zachte plukjes droog gras of mos voor hun nest.
Hè-hè, zo ken ik hen weer …
Ze hadden overdag ook niet veel uitgevoerd door al die ergernissen.
In de Bijbel staat: “Wie zich ergert is een dwaas” (Spreuken), maar breng dat
een ekster maar eens bij …
Toch de invloed van die harde zeewind – al die onrust en ruzie ?
Met de storm van een week geleden – kracht 9 – was dat n.l. ook al het geval.