“Wees dapper, hart, houd altijd goede moed”.
Dit Woord van God onthield ze toch zo goed
in veel gesprekken klonk het keer op keer
en steeds herhaalde zij die woorden weer
mijn oude moeder – meer dan honderd jaar
een blijde lach – het zilverwitte haar
mooi opgestoken door bekwame hand
het was haar trots en ja, ze bleef charmant
maar toch –
soms huilde ze verdrietig als een kind
een moeder die haar kinderen bemint
ook als die zelfgezochte wegen kiezen
en daarmee zoveel rijkdommen verliezen
die haar vertroostten: psalmen in de nachten
toch bleef zij bidden en ze bleef verwachten
en sprak het uit met allerlaatste krachten:
“Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen” –
haar dierbaarste en laatste offeranden …