Gisteren, zaterdag, vroeg ik een vriendin (ik noem haar maar Petra) of ze zin had om samen even koffie te drinken op Kijkduin.
Eigenlijk wel, maar ze wilde niet weg van huis, was bezorgd over het poesje van haar (werkende) kleinzoon dat al maanden bij haar was. Het vertoonde de laatste tijd een agressief gedrag, kon blijkbaar niet tegen het alleen-zijn overdag en bij haar was het heel lief en rustig; speelde in de tuin en kwam op haar roepen weer naar binnen.
Maar … poesje was sinds donderdag spoorloos verdwenen.
Petra kon ’s nachts niet meer slapen; was dag en nacht gespitst of ze het kattebelletje hoorde.
En tja … een poesje van iemand anders …
Ik ben toen maar naar haar op thee-visite gegaan.
Dat was op het juiste moment, want ze was zo verdrietig en bezorgd.
Ik hoorde het hele verhaal en zei:
“Petra, je moet voor zulke dingen bidden”.
Mijn man en ik hadden al vaak met haar over het Evangelie gesproken.
Ze is christelijk opgevoed, maar daar bleef het bij.
Ze zei: “Vannacht heb ik gedacht: ik ga Antje bellen en vragen of ze wil bidden dat het poesje terugkomt”.
Ik zei dat ik dat wilde doen, maar dat ze zelf ook moet bidden.
Zou ze doen.
De hele zondag moest ik aan het weggelopen poesje denken, zelfs in de kerk …
Vanavond even gevraagd hoe de stand van zaken was.
Petra vertelde dat ze vanmiddag om drie uur haar kleindochter even uitzwaaide bij de poort en opeens vloog poesje-lief, na drie dagen, van waar dan ook door de tuin de keuken in.
Het mauwde onophoudelijk, had razende honger en dorst, bleef maar ‘kopjes-geven’ – enfin, beiden waren zielsgelukkig !
Bidden ? “Moet ik meer doen …” zei Petra en bedankte me;
maar ik heb gezegd dat ze ook God moet bedanken.
Wat is Hij goed !